ผศ.ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ นักวิชาการด้านทะเลและสิ่งแวดล้อม โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กว่า ผมชื่นชมบางแสนมาตลอด ทั้งการบริหารจัดการท้องถิ่น ลดความแออัด มี 1 วันต่อสัปดาห์ที่พักธรรมชาติ จัดการขยะในพื้นที่ทุกรูปแบบ แต่สุดท้าย บางแสนก็ไม่รอดจากภัยขยะทะเล นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถึงเราต้องจัดการให้ได้ตั้งแต่ต้นทาง

ดูง่ายๆ ว่าในภาพมีแก้วกาแฟใช้แล้วทิ้งกี่ใบ ? และทำไมผมถึงขอร้องให้ร้านกาแฟอนุญาตให้เรานำแก้วไปใช้เองได้ (ซึ่งตอนนี้เจ้าใหญ่ๆ เช่น อเมซอน อินทนิล ฯลฯ ก็ช่วยกันแล้วครับ) การแก้ปัญหาขยะทะเลเป็นเรื่องยาก เพราะบางครั้งเรามองง่ายๆ ขยะอยู่ตรงนี้ก็ต้องเกิดจากคนแถวนี้สิ แต่แท้ที่จริงขยะทะเลมาจากแม่น้ำลำคลองสารพัดทิศ

การแก้ปัญหาจึงไม่ใช่แค่รณรงค์ แต่ต้องเปลี่ยนแปลงระบบ ใครทิ้งคนนั้นรับผิดชอบเพราะมันไม่ถูกต้องที่คนทิ้งอยู่บนถนนห่างไปร้อยกิโลเมตร แต่คนบางแสนต้องมาเดือดร้อนโดนนักท่องเที่ยวต่อว่า ทั้งที่พยายามหาทางแล้ว ขยะมรสุมเป็นชื่อที่เรียกกัน และมาเป็นประจำจนจะกลายเป็น new normal ในยุคสิบปีที่ผ่านมา จนบางคนยอมรับว่ามันก็คงเป็นเรื่องปรกติ แต่สำหรับผม มันไม่ปรกติครับ มันจะเป็นปรกติไม่ได้ เพราะขยะเป็นสิ่งแปลกปลอมของท้องทะเล

การแก้ปัญหายังดำเนินต่อไป ทั้งการแบนพลาสติกใช้แล้วทิ้ง (ที่หวังเป็นอย่างยิ่งว่ากระทรวงจะเดินหน้าต่อตามโรดแมป) ยังรวมถึงโรงงานรีไซเคิลขนาดใหญ่ของเอกชน การจัดการขยะชุมชนตามแผนต่างๆ ของประเทศ นวัตกรรมใหม่ๆ ที่จะมาทดแทน หลายคนกังวลว่า หลังโควิดแล้วเรื่องพวกนี้จะจางไป เพราะเราต้องหันมาดูแลปากท้อง ในทางกลับกัน ยิ่งเราคิดถึงปากท้องหลังโควิด เราต้องยิ่งเน้นเรื่องหาดสะอาดทะเลไม่มีขยะ เพราะไม่ว่าเมืองไทยจะปลอดโควิดแค่ไหน แต่ภาพหาดขยะเต็มมันทำให้ตัวเลขเหล่านั้นสูญสลาย

ดูแล้วมันสกปรก มันย่ำแย่ มันไม่ใช่ destination หลังโควิด และมันจะส่งผลกระทบหนักหน่วงในยามที่นักท่องเที่ยวแสวงหาความบริสุทธิ์ สะอาด และปลอดภัย และการแก้ปัญหาเรื่องนี้ มันไม่ง่าย มันไม่ใช่ปัญหาแค่พื้นที่ มันเป็นปัญหาใหญ่ที่ทุกคนต้องช่วยกัน หากอยากหวังให้ไทยยังสู้กับแหล่งท่องเที่ยวอื่นๆ ในโลกนี้ได้

ให้กำลังใจกับคนบางแสน และให้กำลังใจเพื่อนธรณ์ทุกท่าน ผู้ช่วยกันเป็นแนวหน้ารักทะเลรักโลก ไม่ว่าจะอยู่ถิ่นฐานที่ไหนครับ